Malarstwo Piotra Jarży z wczesnego okresu charakteryzuje emocjonalny nastrój połączony z lekkością i spontanicznością gestu malarskiego. Obrazy te, pełne wirtuozerii materii i subtelnych napięć kolorystycznych budujących kompozycje płócien, prezentują rozległą gamę nastrojów w czym przypominają "wewnętrzne pejzaże". Momentem zwrotnym w działalności artystycznej okazał się rok 1968 - nastąpiło przejście od emocjonalnej ekspresji do intelektualizacji procesu twórczego. Artysta zrezygnował z dotychczasowej estetyki na rzecz minimalizmu: geometrycznych form i uproszczonych kształtów o ściszonym, harmonijnym kolorycie utrzymanym w ciepłych tonacjach, ale zróżnicowanej fakturze malarskiej. Tendencja do wychodzenie poza granice dwu wymiarów płaszczyzny obrazu wyraźnie zarysowała się w późniejszej twórczości Piotra Jarży, gdy chętnie sięgał do świata dzieciństwa. Częstym tematem jego skłaniających do refleksji obrazów była martwa natura, niekiedy umieszczona na tle pejzażu. Powtarzającym się motywem były zabawki dziecięce leżące na plaży. Fakturę tych obrazów artysta tworzył z mieszaniny farb olejnych i piasku. Są to prace, w których zacierał różnicę między umownym a realnym statusem obrazu świata, traktując obraz jako formę wyrazu, realizacji malarskiej i tworzywo refleksji.