Jerzy Tadeusz Harasymowicz urodził się 24 lipca 1933 r. w Puławach. Poeta Pokolenia '56, założyciel grup poetyckich Muszyna i Barbarus. Zadebiutował w 1953 r. utworami „Bajka”, „Rozmowa łóżek”, „Dom” i „Wawel”, zamieszczonymi w „Życiu Literackim”. W tym samym roku przystąpił do Koła Młodych Pisarzy przy krakowskim oddziale Związku Literatów Polskich. Jednak dopiero w grudniu 1955 r. został zaprezentowany szerszej publiczności na łamach „Życia Literackiego” w doborowym towarzystwie innych debiutantów: Zbigniewa Herberta, Mirona Białoszewskiego, Stanisława Czycza i Bohdana Drozdowskiego. Za swą twórczość poeta został uhonorowany licznymi nagrodami literackimi i państwowymi. W 1958 r. otrzymał nagrodę „Smoka 58”, a w 1964 nagrodę „Pierścienia, Peleryny i Pióra”, przyznawaną przez Klub Studentów Wybrzeża „Żak” z Gdańska. W roku 1967 wyróżniono go Nagrodą im. Stanisława Piętaka za tom „Pastorałki polskie”, w 1971 – Nagrodą Fundacji im. Kościelskich w Genewie. W roku 1973 za całokształt pracy artystycznej otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa. W roku 1975 Harasymowicz otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia. Lata osiemdziesiąte obfitowały w wyróżnienia, wśród których nie zabrakło najwyższych odznaczeń państwowych: w roku 1980 twórcę udekorowano Złotym Krzyżem Zasługi, a w 1988 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jerzy Harasymowicz zmarł po ciężkiej chorobie 21 sierpnia 1999 r. w Krakowie. Jego prochy rozsypano 19 września 1999 r. nad bieszczadzkimi Połoninami.