Urodził się w Strzałkowie koło Wrześni 10 kwietnia 1905 roku. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Strzałkowie oraz do gimnazjum klasycznego w Gnieźnie. W 1934 r. rozpoczął studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, wybierając dwie specjalności: rzeźbę i malarstwo. Jego profesorami byli: Stanisław Horno-Popławski (rzeźba), Tymon Niesiołowski, Anatol Szturman, Bronisław Jamontt (malarstwo), Jerzy Hoppen, Ludomir Ślendziński (rysunek), Jan Bułhak (fotografia). W 1936 r. odbył podróż do Berlina, gdzie zwiedzał muzea. W 1937 r. Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie zdobył Grand Prix na Światowej Wystawie Szkół Artystycznych w Paryżu. Wśród prezentowanych prac znalazły się także fotografie Zbigniewa Borowskiego. W ramach pracy dyplomowej wykonał projekt fontanny z rzeźbą św. Krzysztofa, który został zaakceptowany przez Zarząd Miasta Wilna, jednak nie zrealizowany z powodu wybuchu II wojny światowej. Doceniając talent i pracowitość Zbigniewa Borowskiego powierzono mu w 1939 roku zorganizowanie pracowni brązowniczo-odlewniczej przy Wydziale Sztuk Pięknych.
Wojna zniweczyła wiele planów artysty, przede wszystkim nie dokończył studiów. W 1940 r. opuścił Wilno i usiłował się przedostać na neutralnym szwedzkim frachtowcu na Zachód, został jednak zatrzymany i przewieziony do żołnierskiego obozu jeńców wojennych Lager Sandbostel, a następnie do Stalagu XA Schleswig.
W obozie Borowski ciężko zachorował. W grudniu 1941 r. zwolniono go z niewoli, ponieważ był niezdolny do pracy. Po powrocie do kraju pracował w Siedlcach.
Fot. Piotr Droździk